Rząd mrozi ceny prądu. Do jakiej wysokości?

Niestety, tak wynika z przepisów Ustawy z 7 października 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących ochronie odbiorców energii elektrycznej w 2023 roku w związku z sytuacją na rynku energii elektrycznej. Przewiduje ona, że w przyszłym roku ceny prądu będą zamrożone na poziomie z tego roku do limitu zużycia: 2 MWh rocznie dla gospodarstwa domowego, 2,6 MWh dla gospodarstw domowych z osobami z niepełnosprawnościami i 3 MWh w przypadku rodzin z Kartą Dużej Rodziny oraz rolników. Po przekroczeniu wskazanych limitów zużycia, odbiorcy będą rozliczani za każdą kolejną zużytą ilość energii według stawek taryf lub cenników obowiązujących w 2023 r.

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 3 ww. Ustawy, wyższy limit zużycia prądu wynoszący 2,6 MWh (megawatogodzin), czyli 2600 kilowatogodzin, przysługuje odbiorcy posiadającemu, w dniu wejścia w życie ustawy, orzeczenie o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Prawo do wyższego limitu mają też odbiorcy zamieszkujący z osobami niepełnosprawnymi w stopniu znacznym lub umiarkowanym lub dziećmi do lat 16 z orzeczeniem o niepełnosprawności.

Komu przysługują wyższe limity zużycia prądu?

Wyższy limit zużycia energii przysługuje także osobom legitymującym się również innymi dokumentami niż orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wydane przez powiatowe zespoły ds. orzekania o niepełnosprawności. W tym zakresie stosuje się zasady określone w Ustawie z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Według niej rozróżnia się 3 stopnie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany oraz lekki. Na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności jest traktowane orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji, a także niezdolności do samodzielnej egzystencji ustalone na podstawie Ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Za posiadających orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności uznaje się również osoby zaliczone wcześniej do I grupy inwalidów. Na równi z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności traktuje się orzeczenia o całkowitej niezdolności do pracy oraz orzeczenia o zaliczeniu do II grupy inwalidów.

Co z osobami o stałej lub długotrwałej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym?

Inaczej jednak ma się rzecz z osobami posiadającymi orzeczenia o stałej albo długotrwałej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. Zgodnie z art. 62 ust. 3 Ustawy o rehabilitacji i zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, osoby takie traktuje się jako zaliczone do znacznego stopnia niepełnosprawności tylko wtedy, jeśli przysługuje im zasiłek pielęgnacyjny. Rencistów rolniczych bez prawa do tego zasiłku traktuje się natomiast jako osoby z lekkim stopniem niepełnosprawności.

Z kolei w myśl art. 16 ust. 2 Ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych, zasiłek pielęgnacyjny przysługuje osobie niepełnosprawnej w wieku powyżej 16. roku życia, jeżeli legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności. Za równoważne ze znacznym stopniem niepełnosprawności uznaje się orzeczenie o stałej albo długotrwałej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i do samodzielnej egzystencji albo trwałej lub okresowej całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i do samodzielnej egzystencji, wydane na podstawie Ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników w celu uzyskania świadczeń określonych w jej przepisach.

Wynika z tego, że na podwyższony limit zużycia energii mogą liczyć jedynie ci rolnicy na rencie z KRUS, którzy oprócz niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym mają też orzeczenie o niezdolności do samodzielnej egzystencji i pobierają z tego tytułu zasiłek pielęgnacyjny.

Jest to krzywdzące i niezrozumiałe. Trudno pojąć, dlaczego renciści z orzeczoną całkowitą niezdolnością do pracy w gospodarstwie nie są uznawani za osoby niepełnosprawne w stopniu umiarkowanym, tylko w lekkim. Inaczej niż renciści pobierający świadczenia z ZUS, legitymujący się orzeczeniami o całkowitej niezdolności do pracy, które traktowane są na równi z orzeczeniami o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Nie ulega wątpliwości, że art. 62 ust. 3 Ustawy o rehabilitacji i zatrudnianiu osób niepełnosprawnych powinien zostać zmieniony, a renciści z orzeczoną całkowitą niezdolnością do pracy powinni być traktowani jednakowo, bez względu na to, czy orzeczenie wydał lekarz orzecznik ZUS, czy lekarz rzeczoznawca KRUS.

Alicja Moroz
​fot. M. Czubak