Na rynku skupu roślin białkowych dominują bardzo indywidualne ustalenia cenowe. 
Z jednej strony są spore chęci kupujących, z drugiej zaś rolnicy, którzy wyprodukowali ilości mniejsze od całego transportu mają problem ze zbytem. Tylko bowiem bardzo aktywne logistycznie firmy handlowe potrafią zmontować pełny transport łączony partiami od kilku dostawców.

– A co będzie wtedy, gdy jeden z rolników w tak połączonej partii będzie miał gorszy towar, jak to rozliczyć? – pytają retorycznie handlowcy. 
– A co, gdy nie daj Bóg transport za taką przyczyną wróci, aż strach pomysleć – dodają.

Niewielu producentów strączkowych ma taki luksus, że ma większe partie towaru. 
Najlepiej jest z grochem, tu produkcja jest większa i łatwiej o pełne ciężarówki. Groch żółty kupowany jest obecnie w cenach 800–880 zł/t.

Soi także jest więcej, no i mamy dwóch przetwórców którzy przerabiają ją w zakładach produkcji oleju.
Glencore w Bodaczowie koło Hrubieszowa na Lubelszczyźnie proponuje cenę 1370 zł za tonę soi.
Natomiast  Agrolok w swojej fabryce w Osieku koło Brodnicy na Kujawach płaci za dostarczoną soję nawet 1450 zł/t netto.
Firmy handlowe w terenie soję wyceniają po ok 1300 zł/t.

Ach, gdyby był bobik słyszymy w rozmowach z producentami pasz. Wyjątkowo cenią oni sobie ten surowiec, ale najbardziej tęsknimy za tym czego nie mamy.
Gdyby ktoś miał bobik, to może go dziś sprzedać w cenach od 900 do 970 zł/t.

Niestety brakuje także łubinu i jest on jeszcze droższy. Ci, którzy posiadają jeszcze jakieś partie łubinu słodkiego mogą go sprzedać w cenach od 960 zł/t do nawet 1050 zł/t.

Wszyscy kupujący strączkowe jednak zaznaczają, że jeśli masz jakiś towar to powiedz, gdzie leży i ile go jest, to podyskutujemy o cenie. 
– Jakoś się dogadamy – dopowiadają handlowcy.

Juliusz Urban    Foto. Czubiński