Kukurydza w porównaniu z innymi zbożami jest uboższa w białko, którego zawiera około 9%, a przez to też ma mniej niezbędnych aminokwasów. Jeśli chodzi o profil aminokwasowy, to stosunkowo mała jest zawartość lizyny. Również poziom tryptofanu jest dwukrotnie mniejszy niż w jęczmieniu i pszenicy. W przypadku stosowania znacznych ilości kukurydzy w paszach dla trzody chlewnej należy uwzględnić, że musi on być uzupełniony formą syntetyczną. Kukurydza nie zawiera jednak substancji antyodżywczych i charakteryzuje się dobrą strawnością. Suche ziarno ma mało włókna oraz przewyższa wszystkie pozostałe zboża pod względem poziomu energii.
Może być stosowana w paszach dla wszystkich grup technologicznych, jednak należy brać pod uwagę, że w tłuszczu tego ziarna występują w znacznej ilości nienasycone kwasy tłuszczowe, które pogarszają jakość słoniny i ograniczają wykorzystanie kukurydzy w końcowym okresie tuczu. Ponadto obecność barwników w ziarnie (żółto-pomarańczowe luteina i zeaksantyna oraz kryptoksantyna i zeinoksantyna), które są bardzo pożądane w żywieniu drobiu, w przypadku świń mogą powodować pogorszenie walorów organoleptycznych mięsa i słoniny. Nadmierne dawki sprawiają, że słonina staje się miękka, żółta i mniej trwała, a przez to nie nadaje się do przetwarzania.
Poza tym w regionach występowania afrykańskiego pomoru świń istnieje duże zagrożenie zawleczenia wirusa do stada z upraw kukurydzy, ponieważ to w niej dziki przebywają najchętniej.