Kukurydza na ziarno
W ostatnich latach obserwujemy w Polsce wzrost ilości uprawianej i zbieranej na ziarno kukurydzy. Prognozy wskazują, że w tym roku produkcja tego ziarna na cele paszowe może przekroczyć 7 mln ton. Najważniejszym powodem wydaje się opracowanie nowych odmian, dostosowanych do naszego klimatu, dobre plonowanie (nierzadko pow. 100 dt/ha) i wysokie ceny ziarna. Większość uprawianej kukurydzy wykorzystywana jest jako pasza dla zwierząt gospodarskich – głównie mieszanek dla drobiu, ale coraz częściej stosowana jest także w żywieniu świń. Jeżeli porównamy ziarno kukurydzy z pozostałymi zbożami, zwraca uwagę wysoka zawartość tłuszczu, skrobi i cukrów, co przy niskiej zawartości włókna powoduje, że kukurydza jest ziarnem o najwyższej wartości energetycznej. Charakteryzuje się także większą jednorodnością pod względem zawartości składników pokarmowych niż inne zboża. Czy w takim razie to surowiec bez wad?
Wysoka wilgotność w czasie zbioru
W porównaniu z innymi zbożami ma zasadniczą wadę, jest nią relatywnie wysoka zawartość wody w trakcie zbiorów (często 25–30%), predysponująca do szybkiego namnażania się grzybów i wytwarzania mikotoksyn. Mokre ziarno kukurydzy wymaga natychmiastowego wysuszenia lub zakonserwowania, celem zahamowania dalszego rozwoju grzybów patogennych. Proces suszenia nie może być zbyt intensywny, gdyż nadmierne podniesienie temperatury w jego trakcie prowadzi do spadku strawności aminokwasów oraz do tworzenia się skrobi trudno strawnej. Efektem jest spadek dostępnych dla świń składników pokarmowych i pogorszenie wyników produkcyjnych.
Zanieczyszczenie kukurydzy mikotoksynami następuje najczęściej przed zbiorem w trakcie wegetacji roślin, ale może także nastąpić podczas przechowywania ziarna. Na wzrost lub hamowanie wzrostu grzybów toksynotwórczych wpływa wiele czynników: materiał siewny, środowisko, gospodarka gruntami, przechowywanie i produkcja paszy. Przeciwdziałać temu powinniśmy na wszystkich etapach produkcji zbóż, zaczynając od wyboru odmiany. W przypadku uprawy kukurydzy na ziarno powinien być to kwalifikowany materiał siewny, o wczesnym terminie dojrzewania, dostosowanym do regionu uprawy, charakteryzujący się szybkim wysychaniem ziarna na polu (odmiany typu dent). Preferować powinniśmy odmiany o dużej odporności na porażenie grzybami.