Top
Odmiana niemiecka, powstała ze skrzyżowania śliw Auerbacher × Stanley. Jej drzewa są wytrzymałe na mróz, tolerancyjne na szarkę i mało podatne na choroby grzybowe, m. in. na brunatną zgniliznę drzew pestkowych. Rosną średnio silnie, wcześnie wchodzą w okres owocowania, plonują dobrze i regularnie. Są samopłodne. Owoce osiągają dojrzałość zbiorczą zwykle w trzeciej dekadzie września. Są średniej wielkości, o masie około 35 g, owalne, przy szypułce lekko zwężone. Okrywa je ciemnoniebieska skórka z intensywnym nalotem woskowym. Miąższ jest żółty do jasnopomarańczowego, zwięzły i soczysty, ale u owoców dłużej pozostawionych na drzewach staje się suchy i watowaty.
Węgierka Zwykła
Bardzo stara odmiana o bliżej nieokreślonym rodowodzie. W Europie znana jest od połowy XVII w. i bardzo szeroko rozpowszechniona. Jej wartość obniża duża podatność na szarkę jednak zainteresowanie konsumentów powoduje, że mimo trudności w uprawie nadal znajduje ona miejsce w sadach towarowych. Jej drzewa rosną średnio silnie. Po wejściu w owocowanie plonują corocznie, przeważnie średnio obficie. Owoce dojrzewają od połowy września nawet do drugiej połowy października. Mogą być pozostawione długo na drzewie, gdyż nie gniją i nie opadają, ale stają się coraz smaczniejsze. Są małe, o masie 20–25 g, owalne, jajowate. Okrywa je granatowa skórka z gęstym białawym nalotem i drobnymi cętkami. Miąższ ma barwę od żółtej do pomarańczowej, jest jędrny, soczysty, aromatyczny, bardzo smaczny i bardzo łatwo oddziela się od pestki. W obrębie odmiany Węgierka Zwykła występuje wiele typów o zróżnicowanej wartości. W różnych rejonach kraju poszukiwano takich, które wyróżniają się małą podatnością na choroby, w tym przede wszystkim na szarkę, dużą plennością oraz wysoką jakością owoców. W 1998 r. wpisano do Krajowego Rejestru Odmian trzy wartościowe klony: Promis, Tolar i Nectavit.