Znajomość potrzeb pokarmowych jest niewystarczająca do wyznaczenia potrzeb nawozowych – są one większe, gdyż wykorzystanie nawozów mineralnych nie jest stuprocentowe, chociażby na skutek sorpcji czy wypłukiwania składników.
Podstawowe składniki
Żywienie azotem dzielone jest na dawki:
- przed sadzeniem oraz pogłówną (nawet 2-krotnie w trakcie uprawy) – niedostateczne odżywienie pogarsza wzrost i rozwój roślin, liście drobnieją, stają się żółtawozielone – a zawiązywane główki/róże są wyraźnie mniejsze. Z reguły żywienie fosforem stosowane jest przed sadzeniem rozsady, chyba że aktualna analiza gleby wskazuje na istotne braki tego składnika. Fosfor jest silnie wiązany chemicznie przez glebę, co uniemożliwia wypłukiwanie go. Niedostateczne odżywienie nim roślin wyraźnie osłabia wzrost roślin i opóźnia wejście w okres plonowania.
Z kolei żywienie potasem zróżnicowane jest od kategorii agronomicznej gleby:
– na ciężkich stosować można dawki przedsiewne (jesienią), a na lekkich dawki dzielone: przed sadzeniem oraz pogłównie. Niedobór potasu upośledza zdolność roślin do przetrwania suszy, zmniejsza zawartość cukrów, a także powoduje nekrotyczne zmiany zewnętrznych części blaszek liściowych.
Magnez można dostarczyć w formach wolno działających przed sadzeniem (np. dolomit) lub też szybko działających, również pogłównie saletrę magnezową czy siarczan magnezu. Niedostateczne odżywienie nim istotnie upośledza proces fotosyntezy.