r e k l a m a

Partnerzy portalu

r e k l a m a

Idealnie dopasowany pakiet! Rzepak przewodnik polowy Rzepak to uprawa, która najdłużej przebywa w polu spośród rocznych roślin rolniczych, dlatego też wymaga najczęstszego doglądania i pielęgnacji. Od przygotowania pola do siewu, przez siew, do fazy kilku liści – konieczne są wizyty na polu kilka razy w tygodniu w celu obserwacji szkodników i chwastów oraz chorób, przede wszystkim suchej zgnilizny kapustnych. Jesieni wykonuje się też pierwszą regulację pokroju łanu. Pod koniec zimy i na początku wegetacji trzeba ocenić stan roślin po okresie zimowego spoczynku, dawkę i formę nawożenia azotowego a nieco później zastosować regulatory wzrostu, aby rzepak nie wylegał. Następnie – wiosną – w fazie pąkowania czy kwitnienia trzeba pilnować pojawu szkodników i chorób praktycznie codziennie. W każdej z faz musimy obserwować ewentualne niedobory mikroelementów, a najlepiej stosować nawozy zapobiegawczo, aby nie dopuścić do pojawienia się symptomów ich braku. Łącznie przez 11 miesięcy sprowadza się to nawet do kilkudziesięciu lustracji polowych. Przegapienie choć jednego niekorzystnego objawu może spowodować pominięcie lub spóźnienie wykonania zabiegu, który może mieć kolosalny wpływ na plon. Rzepak – przewodnik polowy zawiera wszystkie niezbędne informacje na temat agrotechniki tej najpopularniejszej w Polsce rośliny oleistej (i białkowej). Przygotowany został w formie specyficznego kalendarza – w układzie chronologicznym – od przygotowania pola, poprzez siew, aż do zbioru. Przez kolejne fazy rozwojowe pokazujemy, na co zwrócić uwagę podczas lustracji, jakie środki i nawozy stosować w określonych dawkach, jakie są optymalne terminy ich użycia. Naszym celem jest maksymalizacja plonu przy minimum strat i optymalnych nakładach. Spis treści: Przed siewem Siew BBCH kiełkowanie BBCH pierwsze liście BBCH rozwój liści Zimowanie BBCH pędy boczne BBCH wzrost pędu BBCH pąkowanie BBCH kwitnienie BBCH łuszczyny BBCH dojrzewanie Autor: opracowanie zbiorowe Liczba stron: 178 Format: 210 x 170 mm Oprawa: miękka Rok wydania: 2018 Wydawca: Polskie Wydawnictwo Rolnicze Sp. z o.o. Fazy rozwojowe rzepaku Współczesna, nowoczesna agrotechnika nie może się obyć bez precyzyjnego wyznaczania faz rozwojowych roślin. Ponieważ uprawa roślin ma miejsce w dynamicznym środowisku przyrodniczym, nie powinniśmy opierać się jedynie na kalendarzu. Dotyczy to szczególnie rzepaku. Co roku możemy zaobserwować nierównomierny rozwój różnych plantacji. Widzimy to zwłaszcza na początku maja, gdy jedne pola są całkowicie żółte, podczas gdy sąsiednie jeszcze zielone. Tymczasem spóźnienie się lub zbyt szybkie wykonanie np. zabiegu ochrony przed zgnilizną twardzikową może mieć tragiczne konsekwencje i niesie za sobą niepotrzebne koszty. Dlatego konieczne jest precyzyjne określenie faz rozwojowych rzepaku. Niniejszy klucz oparty jest na powszechnie stosowanej międzynarodowej skali rozwoju roślin według systemu BBCH. Ta uniwersalna metoda pozwala na określenie za pomocą liczb poszczególnych etapów rozwoju rzepaku. Spis treści: Kiełkowanie Rozwój liści i zimowanie Rozwój pędów bocznych Wzrost (wydłużanie) pędu głównego Rozwój pąków kwiatowych - pąkowanie Kwitnienie Rozwój owoców - łuszczyn Dojrzewanie Zamieranie Autor: Tomasz Czubiński Rok wydania: 2015 - Wydanie II - uzupełnione Liczba stron: 46 Format: 148 x 210 mm Oprawa: miękka laminowana Wydawca: Polskie Wydawnictwo Rolnicze Sp. z o.o.SPRAWDŹ OFERTĘ

r e k l a m a

Uprawa

Muszka plamoskrzydła – groźny szkodnik w sadach i plantacjach

Uprawa

Fusarium nie odpuszcza zbożom i je podstępnie atakuje

Uprawa

Monitoring szkodników rzepaku już od połowy lutego

Tagi

uprawa omacnica prosowianka rolnik zwierzęta bakterie biologiczne zwalczanie szkodników grzyby integrowana ochrona roślin IOR owady rolniczy bioróżnorodność Instytut Ochrony Roślin pajęczaki walka biologiczna ze szkodnikami naturalni wrogowie szkodników szkodniki upraw rolnych gatunki szkodliwe

Strona główna>Uprawa>8 naturalnych sprzymierzeńców rolnika w zwalczaniu szkodników upraw

8 naturalnych sprzymierzeńców rolnika w zwalczaniu szkodników upraw

19.01.2021autor: Natalia Marciniak-Musiał

Szkodniki, które mogą wywołać w uprawach bardzo duże szkody, zwalcza się z wykorzystaniem różnych metod, np. biologicznie, robiąc użytek z naturalnych wrogów tychże szkodliwych organizmów. Poznajmy zatem kilku przykładowych sprzymierzeńców w walce ze szkodnikami.

Czym są szkodniki nie trzeba rolnikom albo sadownikom tłumaczyć, ponieważ większość ma z nimi do czynienia bezustannie. Samo pojęcie „szkodnik” dotyczy organizmów żywych, których funkcjonowanie przynosi szkody w działalności człowieka, nie tylko w rolnictwie, ale także w leśnictwie, branży spożywczej, a także w domach lub muzeach i bibliotekach. Do szkodników zalicza się rośliny, zwierzęta, bakterie i grzyby.

r e k l a m a

Doskonałym przykładem typowych przedstawicieli szkodników są mszyce, które wysysają soki z różnych części roślin, powodując ich więdnięcie czy zaburzenia w rozwoju. Często bywają także nośnikami patogenów, np. wirusów. Dużym problemem antagonistów upraw, czyli szkodników, jest ich masowy pojaw, jak to np. bywa z szarańczą.

Jakie są metody zwalczania szkodników w uprawach rolniczych?

Szkodniki w uprawach rolniczych można zwalczać na różne sposoby. Wykorzystuje się tutaj metody:

chemiczne (np. środki ochrony roślin),
mechaniczne (np. odchwaszczanie, grodzenie terenu),
biologiczne (wykorzystujące naturalnych wrogów organizmów szkodliwych).

Metoda biologiczna jest dobrą receptą na wykorzystanie wytycznych „Strategii na rzecz bioróżnorodności”. Wszelkie metody niechemiczne zwalczania szkodników mają pierwszeństwo przed stosowaniem środków ochrony roślin. Jednakże dobrze jest sięgać po integrowaną lub ekologiczną ochronę roślin. Szersza perspektywa częściej zapobiegnie przed słabej jakości plonami czy pojawieniem się chorób grzybowych, często przenoszonych przez szkodniki, a których mykotoksyny mogą być groźne dla ludzi i zwierząt.

Postawmy na bioróżnorodność i wykorzystajmy naturalnych wrogów

Potrzeba ochrony bioróżnorodności na świecie ma coraz większe znaczenie. Skutki takich działań ochronnych na rzecz zróżnicowania przyrody są istotne zwłaszcza z perspektywy długoterminowej. Mimo, że zasady integrowanej ochrony roślin obowiązują od roku 2014, raport Europejskiej Agencji Środowiska (EEA) pt. „Stan środowiska naturalnego w UE” ujawnia, że na obszarze wspólnoty europejskiej następuje spadek bioróżnorodności. Taka negatywna działalność człowieka razem ze zmianami klimatycznymi wpływa na zachwianie stabilności ekosystemów, w których każdy gatunek pełni określoną rolę.

Wykorzystywanie sposobów biologicznych, a więc naturalnych sprzymierzeńców w walce ze szkodnikami upraw, należy do praktyk rolniczych, które warto wdrażać w działalność agrarną i poszerzać w tym kierunku swoją wiedzę. Jednakże zwalczanie szkodników poprzez ich naturalnych wrogów będzie najbardziej skuteczne, jeśli wykorzysta się w tej walce także pozostałe metody ochrony roślin (biologiczne i chemiczne). Nic nie stoi na przeszkodzie, aby mechanizmy naturalnej ochrony przed szkodnikami umacniać, tym bardziej, że wpływają one na obniżenie kosztów upraw.

Mimo wielkich chęci, trudno całkowicie zwalczyć wszystkie szkodniki. Poza tym nie warto tego robić. Pewna ich część uruchamia naturalne mechanizmy regulacyjne (jeśli wyginie jeden gatunek, to drugi mocno z nim powiązany, również może wyginąć, a stąd prosta droga do zachwiania sieci zależności pokarmowych między organizmami).

Dlaczego warto chronić bioróżnorodność na polach? Właśnie ze względu na mniejsze koszty ekonomiczne poniesione na środki ochrony roślin i wzmacnianie wspomnianych procesów regulacyjnych, ponieważ natura potrafi sama poradzić sobie z takim problemem.

8 przykładowych naturalnych wrogów szkodników w uprawach rolniczych

Wirusy owadobójcze (Bakulowirusy) – np. wirus poliedrozy jądrowej (NPV)

Wirus poliedrozy jądrowej (NPV), który jest spotykany głównie u gąsienic motyli, np. piętnówki kapustnicy (Mamestra brassicae).
Piętnówka jest polifagiem (organizmem wielożernym), który żeruje na 70 gatunkach roślin, ale najczęściej na kapuście.

Bakterie owadobójcze – Bacillus thuringiensis

B. thuringiensis – dobrze znana bakteria glebowa, naturalnie występująca w środowisku, która może samoistnie pożerać różne szkodniki.
Wykorzystywana do biologicznej walki z gąsienicami motyli, np. omacnicy prosowianki.

Grzyby owadobójcze – owadomorkowce, workowce i strzępczaki

Często na ich bazie produkuje się biopreparaty do ekologicznej ochrony roślin.
Owadomorki to grzyby porażające np. mszyce, pluskwiaki, gąsienice różnych motyli, chrząszcze, muchówki, przędziorki.
Beauveria bassiana (strzępczak) – może porażać m.in.: stonkę ziemniaczaną, omacnicę prosowiankę, stonkę kukurydzianą.

Pierwotniaki owadobójcze – m.in. mikrosporydia, wiciowce

Pierwotniaki owadobójcze nie zawsze doprowadzają do śmierci szkodnika, ale mogą go znacznie osłabić. Ograniczają liczebność szkodliwych motyli i chrząszczy.

Nicienie owadobójcze – np. z rodzaju Steinernema oraz Heterorhabditis

Makroorganizmy należące do bezkręgowców, występujące naturalnie, głównie w środowisku glebowym.
Nicienie są często wykorzystywane w biopreparatach, które zwalczają m.in. pędraki, opuchlaków, czy larwy stonki kukurydzianej i inne.

Drapieżne owady i pajęczaki

Najliczniejsze grupy wśród naturalnych sprzymierzeńców w walce ze szkodnikami.
Z owadów są to np. biegaczowate, biedronkowate czy omomiłkowate i inne.
Z pajęczaków należą tu m.in. pająki sieciowe, roztocze, kosarze i inne.

Kręgowce – np. ptaki drapieżne, płazy, gady, jeże

Pasożyty

Np. błonkówka z kruszynkowatych - kruszynka (Trichogramma) pasożytująca na omacnicy prosowiance.
Relacje pasożyt-żywiciel zachodzą na kilka poziomach. Pasożyty są podzielone ze względu na miejsce żerowania (zewnętrzne lub wewnętrzne), stopień uzależnienia od gospodarza (bezwzględne i względne), czas pasożytowania (stałe, czasowe).
Parazyty są często wykorzystywane w biopreparatach wykorzystywanych na polach uprawnych czy do upraw pod osłonami.

Oprac. Natalia Marciniak-Musiał

Na podstawie tekstu dr hab. inż. Pawła K. Bereś, prof. IOR – PIB z Instytutu Ochrony Roślin – PIB, Terenowa Stacja Doświadczalna w Rzeszowie.

Fot. P. Bereś

dziennikarka strony internetowej Tygodnika Poradnika Rolniczego

przeczytaj inne artykuły tego autora

Masz pytania?

Zadaj pytanie redakcji

r e k l a m a

Przeczytaj także

Muszka plamoskrzydła – groźny szkodnik w sadach i plantacjach

W ostatnich latach coraz więcej uwagi i wysiłku poświęcamy muszce plamoskrzydłej, która jest gatunkiem inwazyjnym. Owoce zaatakowane przez szkodnika tracą wartość handlową. Te niezebrane stanowią dalsze zagrożenie dla naszych upraw.

czytaj więcej

Fusarium nie odpuszcza zbożom i je podstępnie atakuje

Łamliwości podstawy źdźbła zbóż i traw, zgorzel podstawy źdźbła oraz fuzaryjna zgorzel podstawy źdźbła i korzeni, to trójka najgroźniejszych chorób podstawy źdźbła. Występowanie tej ostatniej, której sprawcami są grzyby z rodzaju Fusarium: najczęściej F. culmorum i F. avenaceum, ale także Fusarium graminearum, Microdochium nivale, Fusarium nivale, Fusarium spp., skutecznie ogranicza poprawne zmianowanie i agrotechnika.

czytaj więcej

Monitoring szkodników rzepaku już od połowy lutego

W tym roku trzeba poświęcić więcej uwagi obserwacjom i monitorowaniu wczesnych szkodników. Zwykle ten sezon monitoringu większość rolników rozpoczynało w rzepaku pod koniec lutego. Tak naprawdę warto wystawić żółte naczynia już teraz, bo okazuje się, że niektóre szkodniki są aktywne.

czytaj więcej

Najważniejsze tematy

r e k l a m a