Jej przepisy zobowiązują właścicieli lasów prywatnych do przeprowadzenia tych formalności. Najpierw mają obowiązek spełnić wymóg zgodności z planem urządzenia lasu czy z innymi zadaniami z zakresu gospodarki leśnej, a potem uzyskać od starosty tzw. świadectwo legalności, które potwierdza, że drewno pochodzi z lasu należącego do konkretnego właściciela.

Na negatywną decyzję starosty małżeństwo wniosło zażalenie do samorządowego kolegium odwoławczego. Uzasadniło je informacją, że płacą podatek leśny, nie są jednak wpisani do rejestru gruntów jako posiadacze samoistni, bo nie upłynął jeszcze termin do zasiedzenia drogą dziedziczenia. SKO podtrzymało decyzję starosty, ponieważ musiał on oprzeć się na zapisach rejestru lub ewidencji gruntów.

Wnioskodawcy wnieśli więc skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego, który uznał ją za nieuzasadnioną. WSA uzasadnił, że celem cechowania drewna z niepaństwowych lasów jest potwierdzenie, że pochodzi ono z legalnego źródła, bowiem przepisy mają zapobiegać bezprawnym wyrębom i kradzieżom w tych lasach. Właśnie dlatego wymagany jest tytuł do uzyskania świadectwa legalności ścinki, którego wnioskodawcy nie wykazali. W ewidencji gruntu bowiem jako władający samoistnie działką leśną figuruje ich zmarły krewny. Tak więc w pierwszej kolejności małżeństwo powinno uregulować stan prawny leśnej działki.

Szacuje się, że w Polsce lasy zajmują 9,2 mln ha, zdecydowanie dominują państwowe, prywatnych jest około 20%. Tych ostatnich najwięcej jest na Lubelszczyźnie i Podlasiu – po prawie 80%, a na Mazowszu 45%.

as
Fot. Envanto Elements