r e k l a m a

Partnerzy portalu

r e k l a m a

Kukurydza – przewodnik polowy to książka... poradnik... kalendarz... przewodnik... Trudno jednym słowem opisać jej funkcję i nowatorską formę. Przedstawiamy w niej szczegółowo – co należy robić w kukurydzy. A to wszystko ułożone jest w sposób chronologiczny, wg faz rozwojowych, krok po kroku, od przygotowania pola, przez cały sezon aż do zbioru, tak aby nie pominąć żadnego zabiegu, dawki, obserwacji i czynności. Omawiamy najnowocześniejsze metody uprawy kukurydzy na kiszonkę i na ziarno. W okresie wegetacyjnym w naszym klimacie kukurydza musi w zaledwie 5–7 miesięcy zbudować z ziarniaka, ważącego zaledwie kilka gramów potężną roślinę, która ma 2–3 kg suchej masy. Zatem wzrost jest tysiąckrotny. Średnio dziennie kukurydza przyrasta nawet kilkanaście gramów. Oczywiście, tempo wzrostu nie jest jednakowe. Na początku są to zaledwie ułamki grama dziennie. Pod koniec wegetacji, na etapie aktywnego wysychania, przyrosty masy są mniejsze, a jeszcze później – po stadium czarnej plamki – ziarno i łodyga wysychają już biernie – przyrostów nie ma w ogóle. Zatem są okresy, np. etap wydłużania łodygi, okres generatywny związany z kwitnieniem czy rozwój ziarna, w których przyrosty muszą być znacznie wyższe niż średnia. Jedną z tajemnic kukurydzy jest sposób prowadzenia przez nią fotosyntezy. Jest to roślina o asymilacji oznaczonej jako C-4. Taka metoda pozwala nie tylko produkować więcej cukru, ale też oszczędniej gospodarować wodą. Jednak nic nie jest za darmo. Aby w pełni wykorzystać potencjał, jaki daje fotosynteza C-4, trzeba w odpowiednim momencie sterować elementami agrotechniki. Ponieważ okres wegetacji kukurydzy jest stosunkowo krótki, krótsze są okna czasowe na terminowe wykonanie poszczególnych zabiegów. Kukurydza – przewodnik polowy to swoisty kalendarz, który umożliwi precyzyjne wyznaczenie poszczególnych terminów agrotechnicznych. I choć wydaje się, że jest to prosta agrotechnika, to jak widać często na polach, rolnicy popełniają w niej mnóstwo błędów. Na podstawie precyzyjnego wyznaczania faz rozwojowych można ich uniknąć. W przewodniku tym przedstawiamy krok po kroku wszystkie czynności, jakie trzeba wykonać w kukurydzy na kiszonkę i na ziarno. Dlaczego warto kupić „Przewodnik polowy Kukurydza”?Bo jest to: Zbiór najnowszych informacji agrotechnicznych na temat uprawy kukurydzy w naszych warunkach, pochodzących od krajowych i zagranicznych ekspertów Unikalna forma przewodnika/kalendarza, która zawiera porady na każdy etap uprawy kukurydzy Wyjaśnienie najtrudniejszych elementów agrotechniki kukurydzy, podane w bardzo przystępny i praktyczny sposób Jakie korzyści będzie miał rolnik, który będzie miał „Przewodnik polowy Kukurydza”? Oszczędność czasu - jeżeli ktoś ma problem z uprawą, wystarczy, że odnajdzie rozdział związany z określoną fazą rozwojową, w której pojawił się problem i znajdzie tam w ciągu kilku minut interesującą go kwestię i przede wszystkim podpowiedź do rozwiązania problemu (poszukiwanie ułatwia szybki skorowidz faz zaraz za okładką). Oszczędność pieniędzy – rolnik nie wyda niepotrzebnie pieniędzy na zabiegi, które w określonych fazach nie są wskazane! Dzięki zawartym informacjom oraz formie Przewodnika możliwe jest precyzyjne wyznaczenie poszczególnych terminów agrotechnicznych. Dzięki temu rolnik nie spóźni się (ani nie przyspieszy) terminu zbioru kukurydzy na różne cele. Dostęp do fachowych porad od praktyków – Przewodnik polowy to zweryfikowane i rzetelne informacje, bez treści marketingowych tak często dostępnych w internecie. Praktyczna i wygodna forma - dzięki twardej i trwałej formie wydania przewodnik można zabrać do kabiny ciągnika, bez ryzyka zniszczenia książki w polu. Czego rolnik uniknie, jak będzie miał dostęp do tej publikacji? Uniknie błędów związanych z nieodpowiednim terminem stosowania i doborem środków oraz nawozów. Nie wyda niepotrzebnie pieniędzy na zabiegi, które w określonych fazach nie są wskazane. Nie będzie miał kłopotów z rozpoznaniem objawów, ponieważ może zabrać książkę w pole także w słoneczny dzień w celu porównania ze zdjęciami w przewodniku, a widok będzie lepszy, niż na ekranie smartfonów Nie spóźni się (ani nie przyspieszy) terminu zbioru kukurydzy na różne cele Uniknie głównie straty czasu na przeszukiwanie całego Internetu w poszukiwaniu interesujących go informacji Nie natknie się na treści niesprawdzone przygotowane przez domorosłych „ekspertów”. Autor: opracowanie zbiorowe Rok wydania: 2020 Liczba stron: 148 Format: 210 x 170 mm Oprawa: miękka Wydawca: Polskie Wydawnictwo Rolnicze Sp. z o.o. ISBN 978-83-7940-004-1SPRAWDŹ OFERTĘ

r e k l a m a

Hodowla Zwierząt

Jakie efekty w żywieniu świń daje białko rzepakowe?

Wiadomości

Koszmarny wypadek! Maszyna do kiszonki wciągnęła 22-latka

Hodowla Zwierząt

Nie tylko ściółkowe właściwości słomy

Tagi

kukurydza żywienie krów bydło mleczne koniczyna polskie mleko hodowla bydła mlecznego bydło simentalskie simental żywienie krów wysokowydajnych

Strona główna>Polskie mleko>Żywienie krów: sianokiszonka z koniczyny lepsza od kiszonki z kukurydzy?

Żywienie krów: sianokiszonka z koniczyny lepsza od kiszonki z kukurydzy?

08.10.2020

Produkcja mleka w warunkach górskich rządzi się swoimi prawami, dlatego Stanisław Roś woli karmić swoje krowy rasy simental sianokiszonką z koniczyny niż kiszonką z kukurydzy, chociaż jest to pasza mniej energetyczna, a bardziej białkowa.

Kiedy jest bardziej opłacalne skarmianie krów sianokiszonką z kukurydzy zamiast kiszonki z kukurydzy?
Jakie inne zalety ma koniczyna w żywieniu krów
Dlaczego hodowcy nie chcą innej rasy niż bydło simentalskie?

Mniej energetyczna, ale tańsza pasza

– Koszty uprawy kukurydzy u nas na Podkarpaciu są bardzo wysokie, jest to też uprawa najbardziej pracochłonna ze wszystkich roślin pastewnych. Pod kukurydzę co roku trzeba uprawić ziemię, a jadąc pod górę traktor spali znacznie więcej paliwa. Trzeba doliczyć koszt nawozów, środków ochrony roślin no i usługowego zbioru kukurydzy na kiszonkę. Razem wychodzi pokaźna suma. Zaś uprawy koniczyny odnawiamy co 3 lata. Zbieramy ją sami, gdyż mamy prasę zwijającą i owijarkę. Oczywiście nie dostarczy krowie tyle energii co kiszonka z kukurydzy, ale nasze krowy rasy simentalskiej nie są pod tym względem tak wymagające jak hf-y.

r e k l a m a

– Z drugiej strony, koniczyna ma stosunkowo dużo białka i jest mlekopędna – podkreślił Stanisław Roś, dodając, że kiedyś, gdy jeszcze suszył na polu koniczynę i zbierał ją jako siano, uprawy odnawiał rzadziej bo co 5 lat. Powód był prosty, nasiona koniczyny wykruszały się podczas suszenia i dawało to efekt podsiewu.

Hodowcy postawili na simentale

Rolnik sporządza sianokiszonkę z pierwszego i drugiego pokosu koniczyny, która stanowi podstawową paszę w okresie zimowym. Zaś trzeci odrost koniczyny użytkowany jest w formie wypasu. Krowy na pastwiska wychodzą wczesną wiosną i korzystają z nich do późnej jesieni. Wraz ze słabnącymi odrostami runi, zwiększa się ich dokarmianie w oborze, do której schodzą na dój. Dokarmiane są głównie sianem, ale też sianokiszonkę i śrutami zbożowymi.

– Nie chcemy innej rasy jak simental, bo inna w naszych warunkach nie wytrzyma. Eksperymentowałem z hf-ami, ale te przegrały z surowymi warunkami górskiego wypasu. Simental jest rasą odporną, ma mocne nogi i racice, a jednocześnie w wyniku doskonalenia genetycznego z pokolenia na pokolenie coraz bardziej wydajną pod względem produkcji mleka – oznajmił Stanisław Roś, dodając, że przeciętna krowa rasy simentalskiej w warunkach jego gospodarstwa, przy wypasie, może być utrzymywana nawet przez 10 lat. Jednak wymiana następuje z reguły szybciej, a decyduje o tym wejście w produkcję nowej pierwiastki. Wszak każde następne pokolenie jest lepsze, co zwłaszcza widać po mleczności.

Obora uwięziowa

Wypas potrwa do późnej jesieni

Legowiska ścielone są słomą

Nasienie z najwyższej półki

Rolnik nie oszczędza na genetyce i wybiera nasienie z wyższej półki, a to nierzadko kosztuje 150–160 zł za porcję. Korzysta z oferty nasienia buhajów z Małopolskiego Centrum Biotechniki w Krasnem. Przeważnie są to buhaje niemieckie, ostatnio najczęściej w kryciu wykorzystuje nasienie buhaja Mahut.

Stanisław Roś, podobnie jak jego żona, pracuje także zawodowo poza gospodarstwem. Jest listonoszem. Zatem nie narzeka na brak zajęć, i jak przyznaje, nie poprowadziłby gospodarstwa, gdyby nie pomoc żony, syna i synowej. Jest też aktywnym działaczem społecznym, m.in. pełni funkcję prezesa OSP Zahoczewie oraz prezesa i założyciela Stowarzyszenia „Nasze Dzieci” prowadzącego Niepubliczną Szkołę Podstawową w Nowosiółkach, która przetrwała tylko dzięki stowarzyszeniu, wszak była przeznaczona do likwidacji.

Grażyna i Stanisław Rosiowie gospodarują wspomagani przez syna Sylwestra i synową Kamilę we wsi Nowosiółki (pow. leski, gm. Baligród). Z 16,5 ha własnych ponad 10 ha to grunty orne (zboża, koniczyna, ziemniaki), 2,5 ha zajmują trwałe użytki zielone, a na pozostałych prawie 4 ha rośnie las. Rolnicy dodatkowo dzierżawią 4 ha łąk i pastwisk. Utrzymują 15 sztuk bydła rasy simentalskiej w typie mlecznym, w tym 12 krów i 3 jałówki. Rocznie dostarczają 70 tys. l mleka do Spółdzielni Mleczarskiej Mlekovita – Oddział w Sanoku.
Na zdjęciu Kamila Roś z córką Emilką

Andrzej Rutkowski
Zdjęcia: Andrzej Rutkowski

Masz pytania?

Zadaj pytanie redakcji

r e k l a m a

Przeczytaj także

Jakie efekty w żywieniu świń daje białko rzepakowe?

Wycofanie z żywienia zwierząt roślin genetycznie modyfikowanych doprowadzi do tego, że rolnicy będą musieli zastąpić poekstrakcyjną śrutę sojową innymi krajowymi surowcami białkowymi. Niewielkie są szanse na wykorzystanie soi niemodyfikowanej genetycznie, gdyż jej ceny są bardzo wysokie, a poza tym występuje ona na rynku w niewielkich ilościach. Najczęściej jako zamiennik śruty sojowej w żywieniu trzody chlewnej wykorzystuje się śrutę rzepakową.

czytaj więcej

Koszmarny wypadek! Maszyna do kiszonki wciągnęła 22-latka

W jednym z gospodarstw rolnych w Mikołowie doszło do poważnego wypadku. 22-letni mieszkaniec Studzionki został wciągnięty przez maszynę do zakiszania kukurydzy. Mężczyzna z ranami szarpanymi nóg został zabrany śmigłowcem do szpitala.

czytaj więcej

Nie tylko ściółkowe właściwości słomy

Słomę paszową możemy wykorzystać jesienią, dokarmiając mamki na pastwiskach lub też zimą, kiedy zwierzęta mają do dyspozycji tylko żywienie alkierzowe, wtedy słomę warto uzupełnić odpadami przemysłu rolno-spożywczego np. wysłodkami buraczanymi lub wywarem gorzelnianym.

czytaj więcej

Najważniejsze tematy

r e k l a m a