Model produkcyjny w Australii

Cykl produkcyjny bydła opasowego rozpoczyna się od hodowli matek dla ich potomstwa. Następnie w tym modelu cielęta przechodzą na wybiegi, podzielone mniejszymi zagrodami (ang. feedlot). W ten sposób, niezależnie od tego, czy zagrody są zadaszone, czy zwierzęta przebywają na zewnątrz, spędzają czas głównie jedząc, zamiast wędrować, jak np. na pastwisku czy wolnym wybiegu – głównym celem tego systemu jest tucz.

Od bydła opasowego pozyskiwana jest nie tylko wołowina, ale również produkty uboczne, takie jak skóra, żelatyna, pojawiające się w słodyczach, kosmetykach, a także insulina i leki do inhalacji.

Australijska wołowina

We wszystkich stanach i terytoriach zależnych Australii wychów bydła mięsnego odbywa się na zewnątrz. Na południu kontynentu, gdzie pastwiska oraz uprawy mają lepszą jakość, liczba stad i ich pogłowie jest największe. Aż 69% wołowiny i cielęciny produkowane jest w stanach Queensland (największy wytwórca) i Nowej Południowej Walii. W 2021 r. Australia uplasowała się na 7 miejscu na świecie pod względem wyprodukowanego mięsa wołowego.

Największym odbiorcą australijskiej wołowiny jest Japonia, aczkolwiek tegoroczny export obniżył się aż o 19% względem 2020 r. Stabilnym rynkiem zbytu jest także Korea Południowa – a dzięki bardzo małym zmianom w imporcie (tegoroczny spadek importu tylko o 1,9% dla Korei), oba azjatyckie kraje wyprzedziły tak wielkich odbiorców jak Chiny i Stany Zjednoczone, a także Indonezję.

Główne rasy hodowlane

• Adaptaur – zaadaptowana do warunków tropikalnych rasa powstała od ras hereford i shorthorn w Stacji Badawczej Belmont, niedaleko Rockhampton w stanie Queensland. Bydło zostało wyselekcjonowane przede wszystkim ze względu na zwiększoną odporność i/lub tolerancję na tropikalne upały i kleszcze bydlęce (Boophilus microplus).

• Australijski braford – zaadaptowana z ras brahman i hereford w Queensland w latach 1946-1952, w ramach programu produkcji bydła odpornego na kleszcze bydlęce i lepiej tolerującego ciepło niż niektóre inne rasy.

• Australijski brangus to bezrożna rasa bydła mięsnego, wyhodowana w tropikalnych obszarach przybrzeżnych stanu Queensland w Australii, przez krzyżowanie bydła rasy brahman i angus w latach pięćdziesiątych.

• Australijski charbray – rasa powstała w wyniku połączenia dwóch ras: charolaise i brahman.

• Australijskie bydło nizinne to rasa małego, bezrogiego bydła mięsnego, które zostało wyhodowane przez hodowców w Australii z czarnego bydła aberdeen angus. Są małe, ale nie mają specyficznego genu karłowatości.

• Belmont red to rasa bydła mięsnego opracowana naukową organizację CSIRO w 1954 roku w odpowiedzi na zapotrzebowanie w Australii na bydło, które poprawiłoby płodność bydła Bos indicus – zebu indyjskiego.

• Droughtmaster to tropikalna rasa bydła mięsnego wyhodowana w północnej części stanu Queensland przez kilku hodowców bydła z krzyżowania bydła rasy brahman i ras brytyjskich, głównie shorthorn na początku XX wieku.

• Greyman to rasa bydła mięsnego wyhodowana w Queensland w latach 70. XX wieku, specjalnie  dostosowana do środowiska stanu Queensland, łącząc wyjątkowe cechy genetyczne zarówno ras murray grey, jak i brahman.

• Murray grey to bezrożne bydło wyhodowane z ras shorthorn i aberdeen angus w górze rzeki Muray w australijskiej Nowej Południowej Walii.

Wielkość gospodarstw

Szacuje się, że w latach 2020-21 pogłowie bydła mięsnego w Australii jest najmniejsze od sezonu 1992-93. Produkcja żywca i wartość eksportu pozostają wysokie, choć prognozowany jest spadek wartości eksportu żywca o 24%.

Stada bydła różnią się wielkością w zależności od tego, czy jest to północ czy południe, w zasadzie gospodarstwa w południowej Australii miały średnią wielkość stada wynoszącą 412 sztuk i średnią powierzchnię prawie 6 000 hektarów. Ponadto, ponad 90 procent gospodarstw w regionie miało stado liczące średnio od 100 do 800 sztuk, przy czym gospodarstwa te stanowiły prawie dwie trzecie pogłowia bydła w regionie.

W przeciwieństwie do południa kontynentu, większość bydła w regionie północnym utrzymywana jest na stosunkowo niewielkiej liczbie bardzo dużych posesji. W ciągu okresie 2012-2015 około 40% gospodarstw miało stada liczące ponad 800 sztuk, co stanowiło około 85% pogłowia bydła w regionie. W tym samym okresie średnia wielkość stada w północnej Australii wynosiła 1 576 sztuk, a średnia wielkość gospodarstwa wynosiła prawie 23 500 hektarów.