Pozostawione na plantacjach buraków pośpiechy w latach poprzednich teraz wracają ze zwielokrotnioną siła. Chociaż nie wytwarzają wielu kiełkujących nasion, to i tak są one źródłem wielu burakochwastów w uprawach następczych (na zdjęciu plantacja tegoroczna z pośpiechami i burakochwastami). Nie stanowią one większego zagrożenia w uprawach innych niż buraki, bo tam można je skutecznie zwalczać, np. sulfonylomocznikami czy regulatorami wzrostu. Gorzej, jeśli mamy z nimi do czynienia w burakach. Wtedy chemicznie nic nie jesteśmy w stanie zrobić i trzeba je wyrwać i koniecznie usunąć z plantacji.

Pośpiech czy burakochwast?

Jeśli nasiona burakochwastów znajdą się w materiale siewnym, po jego wysianiu zawsze będą rosły w rzędach w miejscu prawidłowo rozwijających się roślin. Jeśli znajdują się między rzędami to pochodzą z nasion osypanych z pędów nasiennych dojrzewających w poprzednich sezonach. Wytwarzają one  rozgałęziające się już od korzenia pędy nasienne.


Zobacz także: Buraki cukrowe i chwościk – odmiana tolerancyjna czy odporna?


Burakochwasty pochodzące z materiału siewnego rozmieszczone są na plantacji raczej pojedynczo i nie tworzą większych skupisk. Wyrastające z osypanych wcześniej nasion tworzą zagęszczenia placowe lub podłużne. Wynika to z faktu osypania się nasion z jednej lub kilku roślin i ich rozwleczeniu zabiegami agrotechnicznymi po polu. Mogą one zatem rosnąć także w innych uprawach w płodozmianie.

Cechą charakterystyczną burakochwastów jest też czerwone lub fioletowe przebarwienie łodyg w kątach liści oraz u ich nasady. Przebarwienie takie można zaobserwować także na młodych siewkach burakochwastów, choć nie na wszystkich. Wtedy na czerwono zabarwiona jest łodyżka podliścieniowa (hipokotyl). Pozwala to na ich wczesne rozpoznanie i usunięcie z plantacji, choć jest to bardzo uciążliwe i czasochłonne. Charakterystyczny dla burakochwastów jest też brak typowego korzenia spichrzowego. Zamiast niego rośliny mają cienki i twardy korzeń palowy z licznymi korzeniami bocznymi.

Pośpiech zawsze w rzędzie

Pośpiechy zawsze rosną w wysianym rzędzie. Wybijanie roślin w pędy nasienne powoduje niska temperatura (wiosenne przymrozki) podczas wschodów i rozwoju młodych roślin. Niektóre z nich reagują na to jarowizacją i przechodzą z fazy wegetatywnej (produkcja masy) w generatywną (produkcja nasion). Roślina wytwarza wtedy jeden, gruby, zazwyczaj nierozgałęziony od dołu pęd nasienny. Zawiązuje się na nim mniej nasion niż w przypadku burakochwastów i następuje to zdecydowanie później niż w ich przypadku – nawet 2–3 miesiące. Pośpiechy zatem z reguły nie muszą być źródłem zachwaszczania w kolejnych sezonach. W odróżnieniu od burakochwastów, pośpiechy zawsze są zabarwione jednolicie na zielono, mają korzeń spichrzowy (mniejszy niż u roślin normalnie rozwijających się) i zawsze pojawiają się tylko na polach z burakami cukrowymi.

jd, fot. Daleszyński