W ostatnich latach wzrasta zainteresowanie uprawą cebuli zimującej, wysiewanej w drugiej połowie lata na zbiór w maju i czerwcu. Wynika to przede wszystkim z opłacalności tej uprawy mimo ryzyka jej przemarznięcia. Zabiegi ochronne przeciwko szkodnikom (oraz chorobom) w uprawie cebuli ozimej są równie ważne, jak zabiegi w uprawie wiosennej. Zagrożeniem dla cebuli ozimej są te same gatunki szkodników, które występują w tradycyjnej uprawie z siewu wiosennego takie jak:
- wciornastek tytoniowiec;
- wgryzka szczypiorka;
- śmietka cebulanka;
- chowacz szczypiorak;
- błotniszka czosnkówka.
Wciornastek na ozimej
Wielkość szkód wyrządzanych przez wymienione szkodniki jesienią (wrzesień, październik) zależy od terminu siewu nasion cebuli. Zazwyczaj jest to trzecia dekada sierpnia. Cebula wysiewana we wcześniejszych terminach jest bardziej narażona na uszkodzenia, niż wysiewana we wrześniu. Jednak cebula z terminu wrześniowego jest w znacznie większym stopniu narażona na wymarzanie. Od lat największym zagrożeniem dla tej uprawy jest wciornastek tytoniowiec, zwłaszcza przy długiej, gorącej jesieni. Masowy rozwój tego owada zwykle rozpoczyna się od połowy maja i przy umiarkowanym przebiegu pogody trwa aż do połowy października. W jednym roku może się rozwinąć od 4 do 6 pokoleń.
Na uszkodzonej tkance szczypioru początkowo są widoczne ciemne otoczki, które przechodzą w jasne plamki. Silnie porażony szczypior ulega deformacji, staje się szary i zasycha.