Zazwyczaj najwięcej problemów stwierdza się w tuczarniach, w których nie przestrzega się żadnych zasad dobrej praktyki produkcyjnej, co oznacza, że prosięta nabywane są z różnych źródeł (często z targowisk), a proces zasiedlania jest ciągły – czyli nigdy nie ma możliwości przeprowadzenia solidnego sprzątania, mycia i dezynfekcji całego obiektu. W takich tuczarniach osiągnięcie zadowalających efektów jest trudne, a w wielu przypadkach wręcz niemożliwe. Najpoważniejszym błędem, popełnianym niejednokrotnie przez producentów nieprzestrzegających żadnych zasad w produkcji tuczników, jest wprowadzanie warchlaków zdrowych do tuczarni, w której w tym czasie stwierdza się występowanie zakaźnej choroby w formie aktywnej. W takich okolicznościach dochodzi do zachorowań nie tylko podklinicznych, ale niejednokrotnie do wystąpienia ostrej postaci choroby u nowo wprowadzonych warchlaków. Straty, spowodowane padnięciami zwierząt oraz koszty leczenia chorych świń, są w takich przypadkach szczególnie duże.

Ochrona zdrowia świń wprowadzanych do tuczarni oraz świń przebywających już w obiekcie winna opierać się w pierwszej kolejności na możliwie najlepiej zorganizowanej kwarantannie i aklimatyzacji. Warto pamiętać o tym, by przy wprowadzaniu zakupionych warchlaków pobrać od nich odpowiednią liczbę próbek krwi do badań serologicznych. Badania takie powinny być wykonane natychmiast po uzyskaniu próbek, aby stwierdzić, z jakimi patogenami kupione warchlaki miały kontakt. Alternatywnie próbki można przechować w chłodziarce lub w ostateczności zamrożone i poddać badaniu dopiero wtedy, gdy w chlewni pojawi się problem zdrowotny. Badanie próbek w tym momencie da odpowiedź na pytanie, czy przyczyną zaburzeń zdrowotnych w odchowie tuczników był czynnik patogenny przywieziony wraz z kupionymi zwierzętami, czy obecny w środowisku tuczarni wcześniej.