Jest to możliwe, ale jest wiele uwarunkowań. Sprawca choroby (pierwotniak) jest pasożytem bezwzględnym, tj. rozwija się̨ tylko w żywych roślinach. Jego pojawienie się̨ na polu oznacza, że przez kilka lub kilkanaście lat będzie atakował rośliny z rodziny kapustowatych, nie tylko uprawne, ale także chwasty. Istnieje ponadto ryzyko przenoszenia patogenu z glebą na maszynach i środkach transportu, co wymaga ich czyszczenia i dezynfekcji po każdorazowej obecności na zainfekowanym polu lub kontakcie z porażonymi roślinami czy nasionami.

Profilaktyka polega na:

•  siewie odmian o podwyższonej odporności na sprawcę choroby (w ostatnich latach do KR wpisano m.in. odmiany: Augusta, SY Alibaba, SY Alister, Mentor, Archimedes, DK Platinium, Alasco), 
•  7–9-letnią przerwę̨ w uprawie rzepaku i innych roślin z tej rodziny na zainfekowanym polu (np. gorczycy w międzyplonie), 
• uprawę̨ gatunków niebędących żywicielami (zboża, kukurydza, buraki, ziemniaki, bobowate).

Warto także zwrócić́ uwagę̨ na:

•  dokładne przyorywanie resztek pożniwnych, 
•  obojętne pH gleby (wapno tlenkowe przed siewem rzepaku ogranicza rozwój zarodników, ale ich nie zwalcza), 
•  niszczenie samosiewów i chwastów z rodziny kapustowatych, 
•  czyszczenie oraz dezynfekcję maszyn i środków transportu, 
• unikanie wczesnych siewów, 
• nawożenie przedsiewne azotniakiem.

Do chemicznego zwalczania kiły w fazie BBCH 14–16 zarejestrowany jest środek Topsin M 500 SC (tiofanat metylu).