Rzepak wysiewany był w tym roku w wielu przypadkach w suchą glebę. Rolnicy nastawiali się na zabiegi doglebowe herbicydami, które jednak nie do końca mogły zadziałać. Byli też tacy, którzy odpuścili doglebówkę i planowali zabiegi nalistne. Warto jednak pamiętać, że nie mogą być one wykonywane zbyt późno. Etykiety preparatów nalistnych przewidują wykonanie zabiegu nawet w fazie 9 liści. Zakrywający międzyrzędzia rzepak w fazie BBCH 14–18 (zależy od międzyrzędzi) ogranicza wschody nowych chwastów, ale utrudnia też dostęp herbicydów do już rosnących i gleby. Niektóre gatunki nie zostają jednak zagłuszone. Do takich należą rumianowate, przytulia czepna, mak polny, jasnota purpurowa czy chaber bławatek. Jeśli przetrwają do wiosny, ich szkodliwość jest już bardzo duża. Po obumarciu starych liści rzepaku bardzo szybko zaczynają wegetację i nabierają odporności na herbicydy, przechodząc kolejne fazy rozwojowe. Choć mogą wydawać się małe, to z fizjologicznego punktu widzenia są dojrzałe i dość odporne na herbicydy. W takim przypadku na wiosnę pozostaje niewiele czasu na zabieg (szybka wegetacja i graniczna faza rzepaku na odchwaszczanie), a dodatkowo trzeba zastosować maksymalną, zalecaną dawkę substancji bez gwarancji jednak, że zadziała zadowalająco.

Nalistne raczej jako korekta

Zabieg nalistny w rzepaku jesienią nie powinien być jedynym przeciwko chwastom, a raczej korektą. Warto też pamiętać, że im wcześniej przeprowadzony taki zabieg, tym większe jego powodzenie. W praktyce warto go wykonać najlepiej w fazie 5–6 liści rzepaku. Korekcyjny zabieg w przypadku zachwaszczenia będzie wymagany, jeśli np. substancje dobrane do odchwaszczania przedwschodowego okażą się nietrafione, było zbyt sucho lub zapas nasion chwastów w glebie jest spory i dochodzi do zachwaszczenia wtórnego już jesienią.

Więcej na temat odchwaszczania rzepaku przeczytasz w październikowym wydaniu „top agrar Polska” od strony 84.



jd, fot. Daleszyński