Każda substancja czynna herbicydu, która wnika do gleby, zawsze podlega pewnym procesom, głównie biofizycznym i biochemicznym. W momencie przedostania się s.cz. do gleby następuje jej rozdzielenie pomiędzy fazę stałą (cząsteczki gleby) i fazę wodną (roztwór glebowy). Dla rośliny dostępna jest s.cz. w fazie wodnej. Cząsteczki herbicydu zaadsorbowane lub związane chemicznie z fazą stałą nie są przez kukurydzę i chwasty pobierane. W zależności od warunków glebowych, odczynu i zawartości materii organicznej, klimatycznych – sezon suchy/wilgotny i agrotechniki (uprawa orkowa, bezorkowa, siew bezpośredni) podczas wegetacji, część s.cz. może zalegać w glebie przez dłuższy czas, działając fitotoksycznie na rośliny następcze.
Herbicyd i gleba
W glebie dla rośliny uprawnej dostępna jest ta część substancji, która znajduje się w roztworze glebowym w obszarze ryzosfery (korzeni). Cząsteczki herbicydu zaadsorbowane lub związane chemicznie z fazą stałą mogą stanowić pewien rezerwuar, który w sprzyjających warunkach wilgotnościowo-termicznych może być dostępny w krótkim (zjawisko korzystne) lub w długim przedziale czasowym (zjawisko mniej korzystne) dla chwastów, jak i dla rośliny uprawnej. Dostępność herbicydu w glebie ulega ciągłym wahaniom. Jest on usuwany z roztworu glebowego w wyniku immobilizacji, wymycia czy dyfuzji.
W warunkach polowych równowaga ta jest stale zakłócana poprzez zmiany temperatury, stopień uwilgotnienia, zabiegi agrotechniczne i mikroorganizmy glebowe. Z jednej strony proces wiązania ogranicza mobilność tych pozostałości w profilu glebowym i przenikanie do stref wodnych, z drugiej strony zmniejsza możliwość ich usuwania z gleby za pomocą samych roślin czy mikroorganizmów glebowych.