Zjawisko uodparniania się należy rozumieć jako zdolność jednostki populacji agrofagów do przetrwania zastosowania środka ochrony roślin, który w standardowych warunkach powodowałby skuteczne zwalczenie tych jednostek.
Zarówno urzędy rejestrujące, jak i firmy fitofarmaceutyczne dążą zatem do zminimalizowania ryzyka rozwoju odporności (poprzez opóźnienie lub utrzymanie go na niskim poziomie), proponując w etykietach dołączonych do środków ochrony roślin odpowiednie strategie postępowania. Zalecenia w nich zawarte powinny być przyswojone przez plantatorów i bezwzględnie praktykowane.
Podstawowa analiza
Analiza zagrożenia odpornością składa się z dwóch etapów, podczas których ocenia się prawdopodobieństwo jej rozwoju oraz ewentualne skutki uboczne. W pierwszym podejściu szacowane jest zagrożenie wewnętrzne (uwzględnia się wówczas charakterystykę agrofaga i środka ochrony roślin). Kolejnym krokiem jest określenie poziomu zagrożenia niezmodyfikowanego w warunkach nieograniczonego stosowania środka. W przypadku, gdy odporność nie jest uznawana za istotną, nie ma żadnych ograniczeń w jego aplikacji. Są to jednak sytuacje wyjątkowe i coraz częściej zagrożenie niezmodyfikowane jest uznawane za zbyt wysokie. Wówczas konieczne jest poszukiwanie modyfikatorów, których użycie spowodowałoby zmniejszenie zagrożenia odpornością. Ostatnim etapem analizy jest opracowanie strategii postępowania przy komercyjnym wykorzystaniu środka ochrony.