Z artykułu dowiesz się
- Jakie efekty w rzepaku dał nawóz wieloskładnikowy?
- Z czego wynika problem samosiewów?
- Jakie zabiegi herbicydowe są konieczne w uprawie bezpłużnej?
r e k l a m a
Partnerzy portalu
Wiosenne poprawki nie były konieczne
31.05.2020autor: Natalia Marciniak-Musiał
Szóstego maja wróciliśmy na Warmię i Mazury do gospodarstwa rolnego w miejscowości Szyldak w powiecie ostródzkim. Jesienią bardziej z konieczności, niż z przekonania, gospodarstwo zdecydowało się przejść na uprawę bezpłużną, która przy braku ludzi do pracy i dzięki oszczędności czasu, była jedynym rozwiązaniem umożliwiającym wysianie większej ilości ozimin.
Wiosenną lustrację pól rozpoczęliśmy z Dominikiem Kamińskim, zarządcą gospodarstwa, od pola rzepaku posianego dość wcześnie, bo 20 sierpnia, odmiany ES Cesario, średnio 3 kg/ha.
Bor do rzepaku podano dopiero wiosną
Rzepak jesienią wyglądał naprawdę dobrze, przypomnijmy, że pod korzeń zastosowano nawóz wieloskładnikowy NPK 8:20:30 w dawce 200 kg/ha plus 80 kg mocznika. Cały nawóz poszedł głęboko, bo na około 15–20 cm, więc rzepak musiał korzenić się, by znaleźć składniki pokarmowe. I niby wszystko książkowo, ale zaskoczeniem może być, że gospodarstwo nie praktykuje jesiennego podawania boru w rzepaku. Jak to, rzepak bez boru jesienią? A jednak to co zobaczyliśmy na polach na początku maja jest dowodem na to, że decyzja jest słuszna.
– Jesienią wszystkie rzepaki były raz skracane, a bor w dawce 1,5 l/ha podaliśmy dopiero wiosną. Oczywiście nie wykluczam jesiennego podawania boru, ale tylko jeżeli zajdzie taka potrzeba, a nie profilaktycznie i na zapas – wyjaśnia zarządca– Jak widać rzepakom niczego nie brakuje, system korzeniowy jest wykształcony prawidłowo, korzeń po przecięciu biały, średnia wysokość roślin to minimum 110 cm, pokrój roślin wzorcowy – dodaje rozmówca.
- Bor w dawce 1,5 l na hektar podano roślinom dopiero wiosną, ale jak widać, rzepakom niczego nie brakuje – system korzeniowy wykształcony prawidłowo, korzeń po przecięciu biały
Podstawą jest mocna jesienna mieszanka herbicydowa
Jesienią zarządca gospodarstwa był nieco przerażony tym co działo się na polu pszenżyta po pszenicy. Ilość samosiewów była imponująca. Dodatkowo na tym polu pan Dominik chciał sprawdzić jak głębokość uprawy wpływa na wschody, na zachwaszczenie, na ilość samosiewów. Dlatego zastosowano cztery głębokości uprawy 5 cm, 8 cm, 10 cm i 12 cm. Jesienią nie było widać różnicy pomiędzy pszenżytem, warto dodać, że na całym polu była jedna odmiana – Meloman z HR Smolice i stopień zachwaszczenia również był podobny.
r e k l a m a
– Wydaje mi się, że zboża są na tyle witalne jesienią i mają tyle energii w ziarniaku, że na poszczególnych głębokościach uprawy nie wykazywały różnic. Właściwie, gdybym nie miał tego zapisanego szczegółowo na GPS, to nie wiedziałbym, która głębokość uprawy była w którym miejscu – wyznaje rozmówca.
Jesienią zastosowano zabieg herbicydowy będący mieszanką składającą się z kilku środków. Zarządca i doradca agronomiczny współpracujący z gospodarstwem w Szyldaku starali się tak dobrać herbicydy, żeby można było je bezpiecznie wymieszać i żeby miały jak najszersze spektrum działania, bo było z czym walczyć. Dawki niektórych herbicydów wchodzących w skład mieszanki zostały zwiększone, w porównaniu z dawkami, które stosowało gospodarstwo przy uprawie tradycyjnej.
– Taką mamy taktykę w gospodarstwie, żeby robić jak najwięcej zabiegów odchwaszczania jesienią, bo są najskuteczniejsze i trzymają środki doglebowo. Rzadko zdarza się żebyśmy robili jakieś poprawki wiosną. A jeżeli nawet coś ucieknie, to poprawka jest zazwyczaj tylko na jakiś jeden chwast, a nie na całe spektrum, więc jest to dużo tańszy zabieg – podsumowuje Dominik Kamiński. Zastanawia się jednak, skąd wzięło się tyle samosiewów. Być może dlatego, że rok był specyficzny, bo u znajomych rolników uprawiających pola orkowo, był ten sam problem z samosiewami. Zimy praktycznie nie było, pełzająca wegetacja trwała, więc wszystko przez cały czas pobierało składniki pokarmowe żyło i rosło.
Podwójne talerzowanie to niepotrzebne koszty
Kolejnym punktem naszej lustracji było pole z pszenicą sianą po rzepaku. Na polu znajdują się dwie odmiany pszenicy Hondia i Delawar. To, że są dwie odmiany było widać już z drogi, ponieważ Delawar ma szersze liście. Poza tym są to odmiany charakteryzujące się bardzo dobrym potencjałem plonowania, wysoką jakością ziarna i bardzo dobrą odpornością na choroby. Nawożenie i ochrona jesienna były takie same, obsada również, średnio wysiano 133 kg/ha ziarna siewnego na całym polu.
– Na tych pszenicach, pole podzielone jest na dwie części. Na jednej ściernisko po rzepaku talerzowane było bardzo późno, dlatego, że szło tam wapno. Celowo nie chciałem talerzować przed wapnem, żeby nie robić niepotrzebnych kosztów. Dlatego pojechałem z talerzówką prawie miesiąc po zbiorze rzepaku. I muszę przyznać, że fajnie to wyszło, bo część samosiewów powschodziła sama z siebie, część zainicjowałem talerzówką, dzięki czemu udało się skutecznie zwalczyć chwasty jesiennym zabiegiem herbicydowym – wyjaśnia Dominik Kamiński.
Na drugiej części tego pola wykonano talerzowanie praktycznie po zbiorze rzepaku i okazało się, że powstał taki dywan, że siewnik się zapychał, nie dało się siać i 14 września ub.r. trzeba było jeszcze raz talerzować.
– Takie podwójne talerzowanie to niepotrzebne suszenie gleby i wydawanie pieniędzy, więc teraz już wiem, że z talerzowaniem nie ma co się spieszyć, poza tym każdy rok jest inny i w każdym sprawdzają się inne rozwiązania – podkreśla rozmówca.
- W ramach własnych doświadczeń zarządca zróżnicował głębokość uprawy pod pszenice: płytka ok. 17 cm jest na odmianie Delawar (po prawej), a głęboka ok. 25 cm na Hondii (po lewej)
Na tym polu w ramach kolejnego eksperymentu zróżnicowano głębokość uprawy. Płytka średnio ok. 17 cm jest na odmianie Delawar, a głęboka ok. 25 cm na Hondii. Jakie możemy wyciągnąć wnioski na tym etapie rozwoju roślin?
– Nie widać żadnych różnic w pokroju roślin w rozwoju ich systemu korzeniowego, czy w porażeniu chorobami grzybowymi. Może jak się bardzo przyjrzymy to odmiana Delawar jest minimalnie niższa, ale to jej cecha odmianowa, bo rośliny osiągają do 90 cm, a Hondia jest odmianą nieznacznie wyższą, jej średnia wysokość to ok. 93 cm – wylicza zarządca.Zobaczymy co będzie się działo w kolejnych etapach rozwoju.
Orka w planach co kilka lat
Mój rozmówca od początku podkreślał, że jest zwolennikiem tradycyjnej uprawy orkowej. Nie zrezygnuje całkowicie z orki i planuje wykonywać ją co kilka lat.
– W niemieckich badaniach wyszło, że po wielu latach uprawy bezpłużnej, tak dużo fosforu gromadzi się w wierzchnich warstwach, że roślina przestaje się odpowiednio korzenić, korzeń robi się leniwy, bo wszystko ma na miejscu. A jak są warunki stresowe, np. przyjdzie susza, to rozleniwiony korzeń nie sięga głębiej po wilgoć – opowiada rozmówca.
Ważna jest również głębokość uprawy, stąd te doświadczenia prowadzone przez zarządcę gospodarstwa. Jak mówi pan Dominik, niemieckie badania pokazują, że pod zboża i kukurydzę głębokość uprawy do 10 cm wystarczy, a pod rzepak powinno być minimum 15 cm. – Wiosną pola nie wymagały poprawek, więc skupiliśmy się na zabiegach fungicydowych i wykonaliśmy regulację wzrostu. Zboża zostały dokrzewione produktem Areapak Multi – opowiada zarządca.
Przy uprawie bezpłużnej wszyscy straszą, że zabiegów trzeba wykonać więcej i jesienią rzeczywiście tak to wyglądało. Ale starannie dobrana jesienna mieszanka herbicydów zrobiła swoje. Rozmówca podkreśla, że wiosną natura trochę pomogła, bo zaczęła się konkurencja, czyli walka o składniki pokarmowe, wodę, światło i łan częściowo sam się wyrównywał. W tej chwili wszystkie pola w gospodarstwie wyglądają dobrze.
- Rzepak odmiany ES Cesario, wysiany był 20 sierpnia 2019 r., średnio 3 kg nasion na hektar. Rośliny (na dzień 6 maja br.) mają ok. 110 cm wysokości i właściwy pokrój, więc oby tak dalej. Na zdjęciu: Dominik Kamiński, zarządca w gospodarstwie rolnym w Szyldaku
- Dominik Kamiński zarządza gospodarstwem rolnym w miejscowości Szyldak w powiecie ostródzkim. Gospodarstwo liczy 680 ha gruntów ornych. W strukturze zasiewów dominują zboża: pszenica ozima 270 ha, pszenżyto 160 ha, kukurydza 80 ha, poza tym sieją rzepak 140 ha i 5 ha facelii, pozostały areał jest ugorem. Gleby III, IV klasy, mozaikowate
Dr inż. Monika Kopaczel-Radziulewicz
Zdjęcia:
Zdjęcia:
Natalia Marciniak-Musiał
dziennikarka strony internetowej Tygodnika Poradnika Rolniczego
dziennikarka strony internetowej Tygodnika Poradnika Rolniczego
Masz pytania?
Zadaj pytanie redakcjir e k l a m a
r e k l a m a
Najważniejsze tematy
r e k l a m a