Wciornastki powodują szkody pośrednie i bezpośrednie. Szkodliwość bezpośrednia polega na ogładzaniu rośliny, czyli wysysaniu soku komórkowego, a pośrednia to przenoszenie chorób wirusowych. Dorosłe wciornastki mają wydłużone ciało, długości do 1,2 mm. Szkody wyrządzają osobniki dorosłe i larwy. Jeśli na roślinie żeruje 150–170 osobników (dorosłe i larwy) plon może być obniżony o ok. 40 proc.

Objawy żerowania są różne i zależą od gatunku rośliny. Na cebuli, czosnku i porach objawy są podobne. Wciornastki są szkodnikami bardzo trudnymi do zwalczania. Większość insektycydów nie działa na jaja. Opryskiwanie nie zwalcza również stadiów przechodzących rozwój w glebie – nimfy i pronimfy. Te stadia można zwalczać tylko stosując nicienie entomofilne lub insektycydy doglebowe, których brak. Dlatego bardzo ważne jest poznanie biologii tego szkodnika.

Cykl rozwojowy

Zimują dorosłe wciornastki w wierzchniej warstwie ziemi (do głębokości 10 cm) oraz na miedzach, nieużytkach, na plantacjach wieloletnich, w przechowalniach i szklarniach, a także na porach pozostawionych w polu, na cebuli ozimej i w zeschniętych resztkach roślin. Wiosną na roślinach dziko rosnących pojawiają się pierwsze pokolenia wciornastków. Później przelatują na plantacje roślin uprawnych i żerują do późnej jesieni. W okresie wegetacji może rozwinąć się 4–6 pokoleń.